Sensacja goni sensację.

Nie mogę spać.
Herbata rumiankowa nie pomogła. Mruczenie wtulonego we mnie Bobcia też nie.
Wstałam.
Snuję się po domu, w tle Caro Emerald, gary tłuką się w zmywarce,
pranie wiruje, koty mrużą oczy, zostało mi pięć godzin do wrzasku budzika.
…
Nie mogę spać.
Bo nawet gdy nogi już zasnęły, to głowa ciągle nie.
…
Byłam wieczorem w kinie.
Na „Nigdy nie jest za późno”, kocham Meryl Streep, choć film taki sobie.
Ot, kolejna amerykańska bajka o wybaczaniu grzechów przede wszystkim sobie.
…
Jestem cholernie zmęczona, nie da się ukryć.
Nadrabiam resztką poczucia humoru,
ale zaczynam nie łapać już dowcipów statlera,
ma to destrukcyjny wpływ na nasz (jakże intelektualny) związek.
…
Ale, ale! Za tydzień jadę na weekend na Mazury,
a za miesiąc do Hiszpanii,
niech się pali i wali,
ja marzę o wgapianiu się w morze.
I o snuciu się bez celu i bez pośpiechu.
I o wyłączonym telefonie.
…
To ostatnie się nie uda.
…
Mam do wydania w dobre ręce dwa kocury.
Zmarła ich opiekunka, są smutne i zdezorientowane.
…
Idę do wanny, mam niby czwartą część Millennium, pewnie pisaną wyłącznie dla pieniędzy,
ale nie mogłam odmówić sobie Lisbeth Salander.
Li.

 

Reklamy