Miałam pisać lekko o życiu, a nie ciężko o śmierci.

Spotkałam się dziś z człowiekiem, który twierdzi że uratowałam mu życie.

A ja tylko dwa miesiące temu przekonałam go do zaszczepienia się.

Jego ojciec nie dał mi się przekonać. Tydzień temu zmarł, po trzech dniach choroby.

Wstrząsnęło to mną, bo go znałam, lubiłam i ceniłam, to był dobry człowiek. ( A tak go prosiłam, nawet błagałam, opowiadałam o pobycie w szpitalu…).

Szczepcie się, proszę. Nie sugerujcie się brakiem badań o długafalowych skutkach szczepionek. Życie jest tu i teraz.

Li.

PS. Osiem miesięcy temu leżałam na łóżku na pierwszym planie zdjęcia. Na drugim łóżku leży czarny worek, a w nim zmarła kobieta. Żyła jeszcze na godzinę przed zrobieniem przeze mnie tego zdjęcia. Nie, nie dla sensacji umieszczam to zdjęcie, a ku przestrodze. Sama ledwo żyłam, leżałam pod kroplówką i pod tlenem, ale udokumentowałam cudzą śmierć dla moich nie wierzących w pandemię znajomych. Wysłałam każdemu. Niektórych przekonałam. I dziś, jeżeli choć jedna osoba dzięki temu się zaszczepi, to warto było wrócić do tego koszmaru.