Kiedy zaczynałam

pisać bloga w 2006 roku miała 7 lat.

Za dwa miesiące skończy 25 lat. Skończyła studia i dostała się na aplikację adwokacką.

Jestem z niej bardzo dumna.

Jest cudowną kobietą, wrażliwą, empatyczną, ale i ironicznie-sarkastyczną, z ciętym dowcipem.

Pilnuje mnie, z nas dwóch jest rozsądniejsza.

Tego nie ma po mnie:)

Li.

Domowe problemy.

Na czele długiej listy moich obowiązków i jeszcze dłuższej listy problemów stoi dom. Dom mojej matki. Gdybym pisała horrory, to miałabym świetny tytuł.

Dom trzeba utrzymać, ogrzać w zimie, zadbać o ogród, dać zarobić firmie ochroniarskiej. Dom jest wymagający, co jakiś czas wydaje z siebie złośliwe stęknięcie i macha urwaną rynną, bądź podnosi podłogę w garderobie.

Pusty dom marnuje się w świecie pełnym mieszkaniowych braków.

Mam więc do sprzedania dom z kutymi ręcznie balustradami balkonów, o powierzchni dużo za dużej, bo mama nie słuchała głosów rozsądku, z piwnicą gdzie przechowywała wory z rzeczami z licznych przeprowadzek i nigdy ich nie rozpakowała, z oranżerią gdzie zimą straszyły uschnięte kikuty letnich roślin i z ogrodem, w którym pnące różowe róże sięgają do pierwszego piętra, a hibiskus jest jak potężne drzewo.

Ten dom od początku był w rozmiarze XXXL, gdy wystarczyłoby M.

W domu tym umarł z tęsknoty pies mojego ojca, który nie był w stanie zrozumieć, gdzie podział się jego pan i cierpliwie na niego czekał, aż do dnia w którym pękło mu serce.

Pianino po mojej babci, które pamiętało jeszcze moje pierwsze gamy, „Sonatę Księżycową”, no i „Dla Elizy” bez sentymentu dałam w prezencie synowi przyjaciółki.

Trzy wielkie kontenery pochłonęły resztę.

Marność nad marnościami.

Życie to hipopotamy na wyspie Orango, lemury na Madagaskarze, pizza w Neapolu i pasteis de nata w Lizbonie.

Patrząc na marny, demencyjny los mojej matki rozumiem to jak nigdy dotąd.

Li.

Chodzi o to, że

nagle przestał mi się dłużyć czas, serio.

Koniec z leniwymi popołudniami i długimi wieczorami. Koniec z przedpołudniową nudą niedzieli.

Teraz mam szybką wydawkę, istny życiowy fast food, nie wyszłam z południa, a tu już wieczór.

Czas dla siebie stał się najbardziej ekskluzywnym towarem, a szczytem szczęścia godzina w wannie i maseczka na twarz. Miotam się więc między sprawami, ludźmi, mamą i tymi nieszczęsnymi gołębiami (D. wraca za dwa tygodnie, a jej facet podrzucił mi kolejne dwa wory pszenicy).

Manicure robię w niedzielę, co za szczęście że „Femmes” na Sereno Fenna wychodzi naprzeciw takim jak ja. Mam plik niezrealizowanych recept, przedawnione skierowania na badania, mnóstwo smsów z pretensjami o brak kontaktu i przeczucie, że zaraz coś tak pieprznie, że się nie pozbieram.

Co się stało z moim życiem? W desperacji szukam miejsca na lutowy wyjazd, muszę znowu pod inne niebo, na ciepły weekend i dobre jedzenie, na snucie się bez celu, ale z przyjemnością.

Jak pisać, gdy palce osaczone rzeczywistością nie rodzą pogodnych literek?

Jak pisać, gdy życiowy chaos i huk pękających złudzeń o dotrzymaniu postanowień o kochaniu siebie i dbaniu o siebie jest świadectwem porażki…

Nie, nie poddaję się, przetrwam wszystko, tylko szkoda, że moje życie mija dokładnie tak, jak nie chcę żyć.

Żyję więc w antyżyciu, doświadczam wszystkiego tego, czego nie nigdy nie chciałam doświadczać. 

Ale mam na nadgarstku cztery zwoje czerwonej nitki z węzełkiem pomyślności, dostałam od prawdziwego szamana, tak w nią wierzę, że spokojnie czekam na wiatr co rozgoni…

Musi być dobrze, bo nie może być inaczej.

Li.

Wróciła do mnie stara przyjaciółka…

…. bezsenność. Powspominam więc to, czego nie opisałam.

4 listopada 2023 roku skończyłam 56 lat. I to jest straszne. Oswajam się z nieuchronnym, obym nie skończyła jak moja mama. Postanowiłam zaklinać los i nie celebrować urodzin, tylko wyjeżdżać pod inne niebo. W 2022 roku udawałam, że nie mam urodzin na Madagaskarze, w tym roku nie świętowałam ich w poobijanym busie na czerwonej afrykańskiej drodze z Gambii przez Senegal do Gwinei Bissau. Notabene na Madagaskarze spotkała mnie śmieszna historia! Poznała mnie dawna czytelniczka bloga, jeszcze z czasów Chustki, mieszkająca w Szwecji (ściskam Cię Jagoda!), a moment w którym podpłynęła do mnie w wodzie i zapytała, czy to ja jestem Li- bezcenny. A potem była świadkiem, gdy o mało nie wywołałam lokalnej wojny uwalniając z niewoli przywiązanego krótkim sznurkiem lemura. Wrzeszczałam tak, że przyniesiono mi nóż i chwila, gdy to nieszczęsne zwierzę pobiegło w stronę lasu była piękna! Obiecuję sobie opisać te przeżycia, wrzucę trochę zdjęć, bo moja pocovidowa pamięć naprawdę mnie zawodzi. Łaknę przygód i miałam przygody! W Gwinei Bissau przeżyłam kilka historii , w których pokonałam własne ograniczenia, bo nigdy nie uwierzyłabym, że to w Afryce wsiądę pierwszy raz w życiu na motor i pojadę nim brzegiem oceanu podczas odpływu na Wyspach Bijagos. Nigdy też nie uwierzyłabym, że nęcona wizją zobaczenia hipopotamów w naturze wejdę w bagno po kolana, będę w nim brnąć starając nie zauważać pijawek, węży i tego wszystkiego co w takiej czarnej otchłani tylko czyhało na moje gołe łydki. A czy uwierzyłabym, że skoczę z łodzi do wody, gdzie do dna były straszne dwa metry?

Nie mogę spać, dochodzi czwarta rano. Wróciłam przed chwilą do domu po wykonaniu pewnej misji, mogę się do niej przyznać tylko w otchłani internetu, gdy późną nocą niczym Kuba-Rozpruwacz, wychodzę z domu, owinięta szalem i w czapce z daszkiem i modląc się, by nikt mnie nie zobaczył, idę do auta, wyciągam z bagażnika 5 kg pszenicy ( a mam jej tam dwa wielkie wory, na oko 100 kilo) i rozsypuję ją w tajemnym miejscu, którego nie zdradzę, karmiąc gołębie, których osobiście nie znoszę, ale których jest mi w zimie tak bardzo żal. Na cały miesiąc zamieniam się w gołębiarę, Ale co zrobić- obiecałam D. że będę to robić, podczas jej miesięcznej nieobecności. Ona robi to codziennie, przez cały rok. I one czekają, to w tym wszystkim jest najgorsze. Codziennie czekają. Nie da się nie przyjść.

Ot, takie zwyczajne życie.

Li

Miotam się po dniach, prześlizguję przez noce.

Widzę, że mam zapisanych 195 szkiców… tyle razy próbowałam coś z siebie wyrzucić, by znowu doświadczyć nieznośnej lekkości bytu. Z jakiegoś jednak powodu musiałam pęcznieć od życia, gromadzić odpady jak Wielka Pacyficzna Plama Śmieci, rozrastać się w każdym kierunku, poza właściwym. Pisanie przestało być lekiem, literki wywalane via klawisze przestały pociągać za sobą nitki smutku, zniechęcenia i nieszczęśliwości. Jestem zmęczona, przeorana i wkurzona. Taki zestaw nigdy ze soba nie współgra, jest kopalnią toksyn i świadectwem niemocy. Staram się nie poddawać, o losie, jak ja się staram!

Nie ma już Szarego i Bobcia, ale wychowuję z mizernym skutkiem kolejne koty (ze starej gwardii mamy Saszę, a z nowości to Klusię, Czarnego Kota i absolutne cudo- Manię).

Wszystko mija, nawet najdłuższa żmija, czy aby na pewno Panie Lec?

Li

Co do zasady

jestem szczęśliwym człowiekiem. Doceniam to co mam, nie pragnę tego czego nie mam, zwyczajnie cieszę się życiem, drobiazgami, wyjazdami pod inne niebo, moimi córkami, kotami, nie bez smuteczku za tymi, których już nie ma. Życie dla mnie jest zawsze z przodu, to się nie zmieniło mimo coraz większej ilości siwych włosów pod farbą. Mam 55 lat i 4 miesiące i nawet jest mi z tym dobrze. Bo to jeszcze nie jest źle. A świadomość tego jak może być źle boleśnie uderza mnie codziennie, gdy patrzę na swoją mamę. Traci pamięć, traci radość i światło życia. Wszystkiego się boi, nie jest w stanie opanować irracjonalnego z mojego punktu widzenia lęku. Nasza relacja zawsze była trudna, daleko jej było do tytułu matki roku, ale to już jest nieważne. Teraz nagle dostaję od niej tyle miłości, ile nie dostałam przez całe życie. Teraz na mnie czeka, cieszy się na mój widok. Teraz chce by ją całować i przytulać. Teraz jestem dla niej najważniejsza, na pierwszym miejscu, beze mnie nie żyje.

I to jest tak bardzo przeraźliwie smutne, kochajcie się, mówcie sobie „kocham” na koniec dnia, na koniec każdej rozmowy telefonicznej, ja tak mam z moimi dziewczynami, to jest takie silne, budujące, daje poczucie przynależności, daje morze miłości, daje sens ciężkiej codzienności, rozświetla mroki średniowiecza.

Kupiłam wczoraj kilka płyt, nie mogę się nimi nacieszyć, słucham na maksymalnej głośności, piję napar z imbiru i leniwie zbieram się na lotnisko po Gusię.

A co na to Lec?

Żyj współcześnie, jeśli nie możesz tego przełożyć na inny czas.

Li.

Sama sobie kupię kwiaty!

Uwielbiam tę piosenkę, tańczę sobie przy niej, uśmiecham się do siebie i trzymam za rękę.

A wokół tyle miłości- znowu mam czarnego kota, Szary musiał odejść, by przyjść mógł nowy kot. Kot ma na imię Kott i jest chodzącym czarnym aksamitem, przemiłym przytulasem. Czarne koty są magiczne.

Za kilka dni zmienię niebo, bo nareszcie, nareszcie Lizbona!

A dla wszystkich dużo miłości i przytulania. Ostatecznie dziś są te cholerne Walentynki.

:)

Li.

Ku Szarej pamięci.

Uśpiłam dziś Szarego. Ufnego, mruczącego kota. Chłoniak zabierał go po kawałku, nie chciałam, by zjadł go do końca, by go upodlił, bo Szary zawsze był samcem alfa, królem kuwety, cesarzem kanapy i Panem mojego łóżka.

Siedemnaście lat wspólnego życia, bezwarunkowej miłości, czekania przy drzwiach, wygrzewania łóżka, sikania po materacu, ech… jak tu żyć bez tej szarej mendy, jak tu żyć?

Nie żyją już Maszkot, Boluś, Mecenas i Szary.

Został Bobcio i Sasza. Bobcio przez ostatni tydzień zachowywał się skandalicznie. Wyczuł słabość Szarego i zwietrzył swoją szansę detronizacji konkurenta. Atakował biedaka i dostawał ode mnie po tyłku.

Smutno mi, ten kot był przecież tak bardzo na miejscu. I już go nie ma. Siedemnaście mgnień wiosny, siedemnaście lat wtulania się w szare futerko, łaskotania wąsami, całowania w pyszczek. Siedemnaście lat fascynujących obserwacji Szarego życia. Siedemnaście lat pilnowania, by nic nie leżało na podłodze, bo zostanie zlane do imentu, Szary kochał porządek. Będę mogła położyć teraz dywanik przed wanną… bezpiecznie. Smutne, jakie to smutne.

Tak tylko piszę, by pamiętać ten dzień.

Li.

Jestem w stanie wiecznej wojny.

Mój osobisty konflikt z czasem wiecznie tli się pod cienką warstwą nocy i dni. Staram się tłumić go ponadnormatywną pracą, ale wpadam czasem w taki tygiel kotłujących się spraw, że już nie daję rady. Za dwa dni o tej porze muszę jechać na lotnisko do Warszawy, a lista zadań ciągle rośnie. Dlatego o zmianie stylu życia napiszę Wam po powrocie z moich urodzinowych wakacji. Dziś ważę mniej niż wczoraj i trochę więcej niż jutro, to jest tak motywujące, wspaniałe uczucie, nakręca moje trybiki, dodaje mi energii i chce mi się jeszcze mocniej żyć.

Podałam Wam kilka nazwisk, kto chce niech zacznie słuchać.

Znikam do 12 listopada, czuję że to będą wspaniałe wakacje!

Li.

Piszę do Ciebie list!

Dziewczyny, dostałam tak dużo maili, że nie jestem w stanie ogarnąć ich od razu ( a myślałam, że już nikt mnie nie czyta!!!). W czwartek wylatuję na Madagaskar i czas do zostawienia porządku w pracy bardzo mi się kurczy. Zrobię sobie jeden wzór i do wszystkich powysyłam.

Ale teraz napiszę kilka słów, może to komuś pomoże.

Od kilku lat czułam się coraz gorzej. Przeszłam wszelkie możliwe diety, łącznie z pudełkową (co za koszmar, po tygodniu miałam odruch zwrotny na widok pudełek pod drzwiami). Raz chudłam, ale znowu tyłam. Ale co najgorsze, wyniki z badań krwi miałam „w normie”. W końcu trafiłam na endokrynolog-diabetolog i zleciła mi badanie krzywej cukrowej i insulinowej. Wtedy oficjalnie dowiedziałam się, że mam cukrzycę II stopnia połączoną z insulinoopornością. Otóż zdarza się, że organizm, pomimo prawidłowego lub nawet podwyższonego stężenia insuliny we krwi, nie reaguje w odpowiedni sposób i nadal ją produkuje. Stan taki nosi nazwę insulinooporności, czyli obniżonej wrażliwości organizmu na działanie insuliny. Wytwarzanie coraz większych ilości tego hormonu (powyżej rzeczywistego zapotrzebowania organizmu) prowadzi do poważnych komplikacji zdrowotnych, poczytajcie sobie o tym. Nadmierna praca trzustki prowadzi do jej osłabienia, natomiast wysokie stężenie insuliny osłabia, a często nawet uniemożliwia działanie glukagonu, czyli hormonu biorącego udział w procesie spalania zapasów energii. Prowadzi to do odkładania się tkanki tłuszczowej, co skutkuje nadwagą, a nawet otyłością. Medycyna nie traktuje insulinooporności jako osobnej jednostki chorobowej, ale zalicza ją do grupy ściśle powiązanych ze sobą zaburzeń, zwanych zespołem metabolicznym.

Dostałam leki Jardance i Trulicity, drogie jak cholera, bo oczywiście nie refundowane. Zaczęłam je brać- Jardiance raz dziennie, Trulicity raz w tygodniu w postaci zastrzyku w brzuch. Oprócz tego musiałam przestrzegać rozpisanej diety i jeść 5 razy dziennie.

Zaczęłam 25 stycznia 2021 r. Rzeczywiście zaczęłam chudnąć, powoli ale stopniowo. W marcu 2021 zachorowałam na covid, trafiłam do szpitala, tam dostawałam codziennie insulinę, bo ilość sterydów jakie we we mnie pchano rozwaliły mi cukier. Covid miał jeden plus, w ciągu miesiąca schudłam 9 kg.

Do grudnia 2021 udało mi się zrzucić 19 kg, mimo że moja relacja z jedzeniem była koszmarna- nie mogłam już na nie patrzyć, a obowiązek jedzenia co 3-4 godziny mnie wykańczał. Do tego miałam złe samopoczucie, stany senności w ciągu dnia, co przy mojej pracy dostarczało mi dodatkowego stresu. Wlewałam w siebie głównie kawę. Nie mogłam spać.

W dodatku zaczęłam być sfrustrowana, bo waga znowu zaczęła rosnąć. Do 1 czerwca 2022 roku w stosunku do grudnia 2021 roku wzrosła o 8 kilogramów, więc z mojego odchudzania pozostało mi tylko na minus jedenaście kg. I wąskie dżinsy, które kupiłam sobie z dziką radością znowu nie były w stanie się dopiąć. Byłam nieszczęśliwa, sfrustrowana i zła. I wtedy znowu do roboty wzięło się moje życiowe szczęście. Szukałam czegoś na YT i trafiłam na kanał Braci Rodzeń. Teraz już ich nie słucham, ale wtedy pierwszy raz ktoś mi opowiedział o moich problemach i znalazł na nie rozwiązanie. Oni mówili o mnie. Przeżyłam szok, przez weekend obejrzałam ich wszystkie filmy, a potem trafiłam na dietetyków: Annę Godyń, Joannę Salwę i Mateusza Ostręgę i jestem im wierna do dziś. Bracia Rodzeń są bardzo pierwotni w swoich poglądach na jedzenie, Anna i Joanna są zdecydowanie bardziej wysublimowane i promują wesję keto śródziemnomorską, z mniejszą zawartością tłuszczy zwierzęcych. Mateusz Ostręga jest dietetykiem- keto świrem, ale bardzo merytorycznym. Słucham ich, czytam ich książki i widzę, że można cudownie żyć. Przez dwa tygodnie przeczytałam wszystko co znalazłam. Zrobiłam keto zakupy. Zaczęłam 15 czerwca 2022 roku. Od razu wprowadziłam zasadę postu przerywanego, to znaczy: jem przez osiem godzin, przez 16 nie jem. Ciężko było tylko pierwszego dnia. Jem o godz. 10.00 i o 18.00, a jak czuję że potrzebuję jakąś małą przekąskę w ciągu dnia, to jem- np miseczkę borówek amerykańskich z jogurtem greckim. Ale przyznam, że rzadko się zdarza, bym była głodna, jem raczej z łakomstwa, bo kocham borówki! Od 15 czerwca 2022 do dziś schudłam równe 16 kg.

O co w tym wszystkim chodzi? Napiszę Wam łopatologicznie, po szczegóły odsyłam do fachowców:

Chodzi o to, że nasz organizm czerpie energię przede wszystkim z glukozy. Jak masz insulinooporność, to gospodarka glukozą jest bardzo zaburzona. Tyjesz i tyjesz. Głodzisz się i tyjesz. Masz napady wilczego głodu, jesteś senna, rozdrażniona, masz problemy ze snem. Czy to o Tobie piszę, kochana?

Ciąg dalszy nastąpi jak wrócę z roweru!

Li.

Cześć!

Żyję, a życie chwilowo bywa znośne.

Za tydzień lecę na Madagaskar, na całe 15 dni. Tak postanowiłam uczcić 55 urodziny.

Dieta ketogeniczna czyni cuda, zaprawdę powiadam Wam. Schudłam 26 kg, a nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa. Trzeba ją tylko prowadzić mądrze i odpowiedzialnie! Żadnego smalcu, tłustych mięs, kiełbas i golonek.

Chcecie znać szczegóły, namiary na dietetyka itp. to piszcie. Mogę tylko powiedzieć, że dzięki keto leki na cukier są mglistym wspomnieniem, nastrój mam fantastyczny (keto-euforia!), cerę cudowną, jem dwa razy dziennie, nie jestem głodna (niesamowite uczucie) i choć czasem drgnie mi powieka na widok tiramisu, to odwyk od cukru przebiega bez żadnych odstępstw! Niesamowite- można nie jeść cukru, węglowodanów i cudownie żyć.

Z ploteczek to donoszę, że Nemo nie ma już konia ostatecznie, tzn. węzeł małżeński został przecięty i jam to nie chwaląc się uczynił. Zapowiedziałam również, że jest to ostatni rozwód w którym jednocześnie uczestniczy i Nemo i ja. Mówiąc wprost- 15 lat temu z nim się rozwiodłam, kilka tygodni temu jego rozwiodłam i jest to najbardziej komiczna strona tej całej ponurej historii. Jednak ma rację Lec, że każdym rogiem czyha kilka nowych kierunków. Trzeba tylko zawsze iść w stronę słońca! Wierzyć w prawdę, lojalność, sprawiedliwość. I nie oglądać się na przeszłość, to skamielina.

Kto wie, ten wie:)

I nie, nie jesteśmy razem. To byłoby już zbyt komiczne. Ale ostrożnie zaczynamy poznawać się na nowo, jednak osiemnaście lat przerwy to kawał czasu.

Czasem myślę, by wrócić do pisania, ale mam tak szczelnie wypełnione noce i dni, że zupełnie nie mam na to czasu/potrzeby. Poprostu żyję, jak zwykle jestem szczęśliwa, choć czasem słońce czasem deszcz, cieszę się z byle czego, choć najbardziej będę się cieszyć, jak z powierzchni ziemi zniknie Putin i PiS.

Moje dziewczyny szczęśliwe, a Karolcia to ma chłopaka prawdziwego szczęściarza-w styczniu wygrał w brytyjskiej loterii fajne auto, a po pół roku rolexa za 20 tys funtów. W dodatku twierdzi, że to Karolina jest jego największą wygraną, czyż to nie urocze? We wrześniu przyleciał pierwszy raz do Polski, pojechał do Auschwitz na kogo się tam natknął? Na Arnolda, który akurat mierzył się z przeszłością ojca nazisty. Taki szczęściarz w rodzinie to skarb. No bo jakie jest prawdopodobieństwo spotkania Schwarzeneggera w Polsce, w dodatku gdy jest się tu pierwszy raz?

Li

Dzień Matki powinien być codziennie.

Dzień Matki uczciłam powstaniem o piątej rano.

Było tak cudownie rześko, a umyte nocnym deszczykiem liście koiły oczy majową zielenią, to odcień nie do podrobienia.

Starsza dostała kawę do łóżka, ale zachowała resztki przyzwoitości konstatując, że powinno być odwrotnie…

Dziś mam szalony dzień, pod wieczór czeka mnie jeszcze podróż do Wrocławia.

Ale wszystkim Mamuśkom najlepszego! Niech Wam się darzy, bądźcie szczęśliwe, niech dzieci Was kochają, niech Was wspierają, niech chcą z Wami spędzać czas, niech będą Waszym szczęściem, Waszą dumą, Waszymi przyjaciółmi. Ja mam to szczęście, że moje takie są.

Ogromne szczęście, bardzo je doceniam, bardzo.

Li.

Pytam bez nadziei na odpowiedź.

Są takie dni jak dziś, że budzi mnie słońce, wstaję w świetnym nastroju, koty grzecznie czekają na śniadanie, ekspres robi mi idealną kawę, nie mam niczego pilnego, więc nie muszę się spieszyć, włosy ładnie się układają, waga też jest miła, ech… jak tu nie kochać życia.

A potem wchodzę w szambo wiadomości i żyć mi się nie chce.

Jak czytać, jak to przyswajać, jak reagować, by nie hodować w sobie tej potężnej nienawiści?

Li.

Piątkowy spleen.

Dałam sobie dziś przyjemność bycia w złym nastroju. Jestem zmęczona ostatnim tygodniem, Vangelis umarł, Gusia nie przyjeżdża na weekend, dość powodów, by wyłączyć telefon, zamknąć się w domu i sprzątać.

Ale postanowiłam, że jutro będę mieć cudowną sobotę, mam miłe spotkanko, a poza tym wstaję skoro świt na giełdę kwiatów, nakupię naręcza lilii i może w celach motywacyjnych trochę kwiatów na jeszcze nie sprzątnięty taras. Huk roboty, huk!

I tak ma być. Póki marudzę, cieszę się, sprzątam i ogarniam kocie kuwety, to żyję.

Li.

Dlaczego nie mam czasu na tutejsze żyćko.

Przecież banału o tym, że wszystko się zmienia nie będę Wam pisać… To już nie są jakże beztroskie lata między czterdziestką a pięćdziesiątką. Ależ miałam wtedy wyrzut życiowej energii, wybudowałam dom pod gwiazdami, miałam tyle towarzyskich sznurków, istne kipu, telefon dzwonił bez wytchnienia.

A dziś? Nie ma beztroski, ale robię wszystko, by nie popaść w zmartwienia, co to to nie!

Mam pod opieką dwie mocno starsze panie, z których jedna oświadczyła mi ostatnio, że ma wirusa w telefonie, bo gdy rozmawia przez telefon, to boli ją gardło i robi się agresywna. Dzwoni do mnie kilkanaście razy dziennie, zapomina, że już dzwoniła, pyta co zrobić, bo ma zepsuty telefon i nie może się do nikogo dodzwonić, ale dzwoni do mnie z tego wlaśnie telefonu, czego nie zauważa. Pyta do czego służy ładowarka, już nie potrafi uruchomić pralki. Ale PiS dalej kocha, ta sfera mózgu pozostała nietknięta, taki beton.

Druga jest starsza od pierwszej, ale dużo mniej problematyczna, stara się być samodzielna, nie znosi PiS-u, więc dla własnego bezpieczeństwa nie mogą spędzać czasu razem. W związku z tym miotam się między jedną a drugą.

Do tego moja była teściowa z bardzo chorym teściem (chyba nigdy nie napisałam o tym, że po latach Wielkiej Smuty jakieś siedem lat temu powróciłyśmy do naszej przyjaźni i miłości i znowu mamy bardzo bliska relację), mocno ją wspieram, dbam jak mogę i poprostu kocham. To ukochana babcia moich dziewczyn.

Wniosek z powyższego jest nieuchronny- najważniejsze jest zdrowie, czego i Wam życzę.

Li.

Jest jak jest.

U mnie tradycyjnie wszystko w najlepszym nieporządku. Po tak długim czasie ilość życiowych zdarzeń urosła do stosu niemożliwego do opowiedzenia. Ze spraw najważniejszych i wartych zapamiętania wspomnę wyjazd z Gusią do Bolonii i Florencji, musiałyśmy na własne oczy zobaczyć „Narodziny Wenus”, ten obraz przeniesiony na 2000 puzzli przez kilka dni ratował naszą izolację*, a włoskie klimaty nigdy nam się nie znudzą. Ach, no i kilka dni temu Drezno z Galerią Starych Mistrzów.

Najwyższy stopień ważności dałabym historii mieszkających u mnie trzech kobiet z Ukrainy, smutne ale i krzepiące doświadczenie. Ciągle wierzę w ludzi.

Ze spraw życia blogowego, które wbrew pozorom jakoś jeszcze dycha, wspomnę moje spotkanie oko w oko z Agatą, a jest to kobieta która napisała pierwszy komentarz na moim pierwszym blogu, tym na Interii, był to rok 2006, szok!

Ze spraw nieważnych, ale dających świadectwo, że każde świństwo i podłość prędzej czy później dosięgnie kara, to moich „starych” czytelników spieszę poinformować, że kobieta-koń stała się ponurą przeszłością, a Nemo powrócił do życia z piekła, jakie raczyła mu zafundować. Oczywiście, że nie mam nad nim litości, co do zasady, ale nawet on nie zasługiwał na taki los. W każdym razie nareszcie jest normalnie, dziewczyny szczęśliwe bo odzyskały ojca, ja szczęśliwa, bo to był rak mojego życia, cała szeroko pojęta rodzina szczęśliwa. I nikt nawet nie uroni łzy. Ot, życiowy sukces- tak zapisać się w pamięci, że brak obecności budzi wielką radość i jest świętowany.

Nie wiem kiedy tu wrócę na dobre. Intensywnie żyję, cieszę się byle czym, ciągle jestem taka zachłanna na piękno, na tlen, na śmiech, nawet i na łzy, bo czasem płaczę z radości/smutku.

Miłego dla Was, o ile ktokolwiek jeszcze tu zagląda:)

Li.

PS. Oliwka przeżyła zimę, puszcza nowe pędy w stronę słońca!

*prawdziwym wyzwaniem było ułożenie „Gwiaździstej Nocy”, a top wyzwaniem „Wielka Fala w Kanagawie”, polecam, tydzień z głowy:)

Jak pozwać polską rzeczywistość?

Marzę o dniu, w którym nie będę zaczynać dnia od przeglądania wiadomości, nie będzie interesować mnie polityka, ani wszelkie inne rodzaje szamba, nie będę emocjonalnie przeżywać niezależnych ode mnie zdarzeń. Marzę o dniu, w którym nareszcie sama przed sobą przyznam, że nie mam wpływu ani na świat, ani na ludzi, ani nawet na lokalne sprawy, więc muszę odpuścić. Wtedy będę wolna i szczęśliwa. Zamknę się w sobie, włączę tryb przetrwania i znowu będę znać wszystkie książkowe nowości i seriale na Netflixie.

Na razie jestem mocno przerażonym człowiekiem, bo nie wiem już gdzie patrzeć, by nie kaleczyć oczu, jak słuchać, by nie słyszeć krzyku, jak mówić, by zostać wysłuchanym.

Czuję się jak gumowa kaczka rzucona w morze i miotana falami. Można oszaleć, bo jak żyć gdy wrażliwość wyje i nie daje o sobie zapomnieć? Jak żyć, gdy rozum walczy z absurdami? Jak żyć, gdy nie da pogodzić się świata wewnętrznego z tym zewnętrznym?

Czekam aż Gusia skończy sesję i muszę… gdzieś… na kilka dni… pod inne niebo.

Inaczej się uduszę. U-DU-SZĘ.

Li.

Mądrego warto posłuchać

Utknęłam w bagnie roboty i tylko dlatego mnie tu nie ma.

Ale nie tracę z pola widzenia spraw bieżących, obejrzyjcie ten wywiad, naprawdę warto. O ile oczywiście ktoś ma ochotę jeszcze bardziej się zdenerwować, podnieść sobie ciśnienie i mocniej zaciskać pięści w tej cholernej niemocy.

Li.

Podatków nie da się uniknąć, ale chwilowo można o nich nie myśleć.

Staram się odizolować od wiadomości o cenach gazu, inflacji, podwyżce stóp i nowych mega-podatkach. Pomyślę o tym jutro, bo dziś nie dam rady wcisnąć do głowy nowego zmartwienia. Skupiam się na rozwiązywaniu małych spraw, tak by metr po metrze oczyszczać swoją przestrzeń do życia. To trudne, bo sprawy nieustannie płyną wartkim strumieniem, więcej w nich smutku niż radości, ech… radość staje się diamentem naszych czasów- jest coraz rzadsza i coraz trudniej ją znaleźć, zwłaszcza po długiej rozmowie z księgową.

Nic to. Będę pracować mniej i znajdę w tym sens. Remont domu zrobiony, nowe auto mam, ekspres do kawy też, włosy mi odrosły, jestem zdrowa, trzykrotnie zaszczepiona, oprócz błękitnego nieba, nic mi więcej nie potrzeba. Może tylko ładnego stolika do pokoju Karolci, takiego do kanapy. Przemalowałam jej pokój i kupiłam różową kanapę. Część sypialna została ściennie różowa i cudownie zgrywa się z zielenią „pokoju do pracy”. Najfajniejsze było to, że Karolci ta spodobała się ta zmiana, po przyjeździe do domu miała miłą niespodziankę. Kanapa jest teraz jej miejscem pracy zdalnej, to jedyna korzyść z pandemii- moje dziecko może pracować z każdego miejsca na świecie.

No i nie zrobiła awantury o naruszanie przestrzeni, prywatności i takich tam… dojrzała czy co? :)

Li.

Lampa rzuca tajemnicze cienie, pięknie to wygląda!

Jak mocny róż ocalił życie.

Po jedenastu latach przyszedł czas na pomalowanie łazienki.

Wiadomo- na jeden z tysiąca odcieni różu.

Miał być zgaszony, z kroplą szarości, elegancki, nietuzinkowy. Na kartoniku z testera wyglądał cudownie.

Wyszło jak zwykle, czyli nie wyszło, jest tak mocny, że krzyczy.

Ale ma jedną podstawową zaletę, która uratowała mu życie i gwarantuje brak zamalowania: rano, gdy pierwszy raz po pomalowaniu weszłam do łazienki i spojrzałam w lustro przy jakże niekorzystnym szarym świetle poranka, ten nieszczęsny mocny ścienny róż rzucił taką różaną poświatę na moją twarz, że wyglądałam jak Królewna Śnieżka. Serio!

Krew z mlekiem, idealna cera, rozświetlone lico.

Postanowione, zostaje. Przynajmniej codziennie rano w moim łazienkowym lustrze będę pięknie wyglądać.

Li.

Miałam pisać lekko o życiu, a nie ciężko o śmierci.

Spotkałam się dziś z człowiekiem, który twierdzi że uratowałam mu życie.

A ja tylko dwa miesiące temu przekonałam go do zaszczepienia się.

Jego ojciec nie dał mi się przekonać. Tydzień temu zmarł, po trzech dniach choroby.

Wstrząsnęło to mną, bo go znałam, lubiłam i ceniłam, to był dobry człowiek. ( A tak go prosiłam, nawet błagałam, opowiadałam o pobycie w szpitalu…).

Szczepcie się, proszę. Nie sugerujcie się brakiem badań o długafalowych skutkach szczepionek. Życie jest tu i teraz.

Li.

PS. Osiem miesięcy temu leżałam na łóżku na pierwszym planie zdjęcia. Na drugim łóżku leży czarny worek, a w nim zmarła kobieta. Żyła jeszcze na godzinę przed zrobieniem przeze mnie tego zdjęcia. Nie, nie dla sensacji umieszczam to zdjęcie, a ku przestrodze. Sama ledwo żyłam, leżałam pod kroplówką i pod tlenem, ale udokumentowałam cudzą śmierć dla moich nie wierzących w pandemię znajomych. Wysłałam każdemu. Niektórych przekonałam. I dziś, jeżeli choć jedna osoba dzięki temu się zaszczepi, to warto było wrócić do tego koszmaru.

U mnie problemy zawsze się mnożą, mam na to niezbity dowód.

Ile razy przyjeżdżałam do matki i parkowałam pod jej domem, obok auta w magiczny sposób materializował się chudy czarny kot. Nie wiem w jaki sposób odróżniał moje auto od innych, ale dobrze wiedział że ode mnie zawsze może liczyć na jedzenie. Po wakacjach udało mi się namówić mamę, by na noc wpuszczała Czarnego do domu, pchał się tam w rozczulający sposób. Doszedł mi więc kolejny obowiązek- regularna dostawa jedzenia i żwirku. Kot zadomowił się od razu, choć niestety ma do dyspozycji jedynie tzw. ogród zimowy, bo nie jestem w stanie przekonać mamy, by pozwoliła mu buszować po całym domu. Ale jest mu ciepło, ma miękkie legowisko, regularne jedzenie, przytył, sierść mu się błyszczy, w ciągu dnia wychodzi, wraca na noc i niezmiennie cieszy się na mój widok.

Od pewnego czasu zauważyłam, że jedzenia idzie dwa razy więcej, kuweta też jakby bardziej zapełniona… hm… czy wyobrażacie sobie, że w domu mojej matki zamieszkał drugi czarny kot, identyczny jak ten pierwszy, a ona niczego nie zauważyła? A ja myślałam, że dwoi mi się w oczach. Znalazł się jakiś kolejny biedak, który przyuważył stołówkę i ciepłe łóżeczko, skorzystał z okazji, podszył się pod pierwszego, wszedł do domu i już z niego nie wyszedł.

Obecnie więc w domu mojej matki (nie przepadającej za kotami) mieszkają dwa czarne koty . Na tyle są do siebie podobne, że nie jestem w stanie odróżnić jednego od drugiego, bo cwaniaki równo się do mnie łaszą, mruczą i dają się brać na ręce. Mam teraz problem, bo za kilka miesięcy wyprowadzamy mamę z tego wielkiego domu do mieszkania niedaleko mnie. Co pocznę z kotami, nie wiem. Mama na pewno nie będzie chciała ich zabrać, miłości do zwierząt nie wyssałam z mlekiem matki.

Oto kolejny dowód na to, że moje problemy zawsze chodzą parami.

Jakieś pomysły? Do siebie nie mogę ich zabrać, bo w kolejce na meldunek u mnie czekają moje koty kancelaryjne- Mecenas i Bandyta. Póki jednak mam Szarego, nie mogę wprowadzić nowego kota, bo zazdrość Szarusia ma konkretną postać- fizjologiczną. Na wszystkim co uznaje za swoje wyłączne terytorium.

Li.

Mam brak poczucia nieistnienia:)

Nigdy nie lubiłam przełomu roku, bo niby z czego tu się cieszyć (a przecież zwykle cieszę się z byle czego). Spędziłam więc Sylwestra w sposób najlepszy z możliwych- w łóżku z Netflixem. Mimo wszystko jednak kolejny rok, to mimowolnie kolejne nadzieje i plany. Ja mam tylko dwa życzenia i dzielę się nimi z Wami, życząc Wam tego jak najwięcej: bądźcie zdrowi i wolni! Będąc zdrowym można dokonać rzeczy wielkich, będąc wolnym nie ma się zniewolonego umysłu.

Cieszę się, że jesteście, że się do mnie odzywacie, mam poczucie istnienia, to ważna sprawa w czasach, gdzie nieistnienie i niewidzialność przez innych jest kolejną zarazą.

Li.

Jak ogrzać drzewo oliwne?

Z rzeczy ważnych, na tyle ważnych że wartych odnotowania podam, że padł grzejnik w moim oliwnym gaju, na serio martwię się czy moja oliwka przetrwa te mrozy. Rozważam owinięcie jej korony polarowym pledem, może macie jakiś inny pomysł? Rozpalenie wielkiego ogniska w centrum Starego Miasta jest niestety wykluczone.

Li

Mróz mrozi, sumienia też.

Za oknem prawdziwa zima z kąsającym mrozem. Myślę o ludziach w przygranicznych lasach, o tym jakim są „zagrożeniem” dla naszego kraju. Polityka, polityka, obrona granic, gloryfikacja służb, przemowy, podziękowania, wysyłanie na poczcie bezpłatnych kartek z podziękowaniami dla „obrońców granic”. Nikt mnie nie przekona, że tak trzeba, że Ci ludzie to tylko pionki w białorusko-rosyjskiej grze. Bo jeżeli gramy tymi samymi pionkami, to w niczym nie różnimy się od reżimów, którymi tak gardzimy.

Dręczy mnie spojrzenie dziecka, rozpacz jego rodziców, męczy wspomnienie dziewczyny z kotem na rękach. Nie umiem sobie z tym poradzić, mój miękki skorpionowski brzuszek jest bezbronny wobec takich ciosów. A ja przecież siedzę sobie w ciepłym domu, piję herbatę z imbirem, teoretycznie to nie moja sprawa. Nie moja, nie Twoja, tylko państwowa.

Chcę się wypisać z takiego państwa.

Li.

Samotność w czasach zarazy.

Wieczór spędzam samotnie, ale nie czuję samotności. Wokół mnie krążą koty, szumi woda w zmywarce, ekspres mieli kawę na moje cappuccino, wdycham mocno jej zapach, z każdym łykiem czuję się lepiej, to uzależnienie zostanie ze mną do końca życia. Odpływam w Netflix, w książki, w kąpiel z pianą do sufitu. Wtulam się w kocie futerka i staram się myśleć pozytywnie, albo inaczej- staram się nie myśleć negatywnie. Jeszcze nie tak dawno robiłam sobie dużo przyjemności, teraz walczę, by nie mieć samych nieprzyjemności, bo już brak nieprzyjemności jest przyjemnością. O tempora, o mores!

Dostałam w prezencie przepiękną różową torebkę, róż to kolor który jest coraz bardziej mój, rozświetla szarość i krzyczy, że życie jest piękne, wystarczy uwierzyć mu na słowo.

Li.

Zdrowych Świąt!

Święta w weekend to aż namacalnie bolesna niesprawiedliwość, bo brak bonusu w postaci dni ustawowo wolnych od pracy odbiera połowę przyjemności.

Staję się więc swoim własnym producentem przyjemności i popijając drugą kawę z idealnie spienionym mlekiem, nakładam sobie na twarz maseczkę, a pod oczy płatki hydrożelowe, wchodzę z powrotem do łóżka, śpiewa dla mnie Turnau i cieszę się wolną sobotą. Podłogi chwilowo lśnią, okna błyszczą, zasłony pachną Lenorem, wypielęgnowany przez pokolenia i nie do za…nia gen świątecznych porządków trzyma się mocno.

Życzę Wam jak najlepiej, ale szczególnie zdrowia. Gdy jest zdrowie, to jest wszystko. Bo można przenosić góry, myć okna, śmiać się z byle czego i nakładać maseczkę na twarz. Gdy leżałam pod tlenem i walczyłam o przetrwanie, marzyłam o takiej sobocie jak dzisiejsza. Marzyłam o życiu. Szczepcie się!

Li.

Walczę o tytuł Minimalisty Roku!

Dawno, dawno temu nie umiałam się rozstać. Potrzebowałam. Obrastałam w książki, płyty, bibeloty, figurki kotów i łososiowe szkło. Dziś walczę o wolność, o odchudzenie mojej przestrzeni, czasem jestem wielkim przegrywem, czasem uda mi się wyjść z potyczki zwycięsko, tak jak z książkami- lekką ręką kilka dni temu wydałam do książkodzielni ponad tysiąc książek, to 1/3 mojego zbioru, miks z lekkich powieści, lotniskowych kryminałów, modnych w swoim czasie dzieł (często nie do przeczytania), trochę romansideł (kto nie czytał Danielle Steel?).

Czego nigdy się nie pozbędę? Harry Potter- cała seria, Don Camillo- cała seria, Herriot- Wszystkie stworzenia duże i małe- cała seria, choć nie wiem gdzie mam „Jeśli tylko potrafiłyby mówić”, Ludlum, Brown, Trylogia, Lalka, Forsyth, Archer, MacLean, Grisham, Yanagihara, Roberts, Mayle, Mate, Joe Alex, Hłasko, Gałczyński, Szymborska, Rusinek, cała Ania, cała Jeżycjada, Igrzyska Śmierci- cała seria, Gra o Tron-cała seria, Lesio i Dzikie Białko, Całe zdanie nieboszczyka, Larson, Ferrante, Link, Pan Samochodzik, MW, to chyba najbardziej żelazny skład.

Figurki kotów też idą do ludzi, ostatnio kilkanaście z nich dałam na kocią aukcję, kilkanaście najbardziej ulubionych stoi między książkami, a ponad trzysta leży w kartonie i czeka na nową ścieżkę kariery. Przestałam zbierać, choć czasem gdzieś na wakacjach spoglądam tęsknym okiem na galerie i targi.

Nie uwolniłam się od jednego nałogu: zakup butów to wciąż przyjemność, której trudno mi sobie odmówić. Ale staram się ją minimalizować, staram się!

Li.

Świąteczny przymus samowykończenia.

Patrzę na ubraną choinkę i wcale nie chce mi się wchodzić w tzw. świąteczną atmosferę/magię świąt.

Ale dzieci chcą, no to muszę.

Zaraz więc włączę tryb świątecznego pośpiechu, zakupów, sprzątania i odkurzania abażurów.

Będę wściekła i zmęczona, ale najważniejsza jest tradycja.

Li.

Warto kojarzyć fakty i zaglądać do kalendarza na kilka kartek do przodu.

Przez ostatni weekend poprostu sobie pożyłam.

Basen, sauny, masaże, nocne jacuzzi w padającym śniegu, Kobido na twarz i świat jest nasz.

Pojechałyśmy na dwa auta, trzy matki i trzy córki.

No i można spać dziesięć godzin, można nie biegać tylko snuć się w szlafroku, można sobie leniwie czytać, leniwie gadać, lub tylko leżeć na leżaku i gapić się na piękne zaookienności.

Odpoczęłam na maksa, wyluzowałam, wypogodziłam sobie twarz, wybłyszczyłam oczy, wygładziłam skórę, było wspaniale, przyjacielsko, miło, bezstresowo, bezkolizyjnie-cudownie!

Co więc poszło nie tak?

Po dwóch godzinach niedzielnych korków, dotarłyśmy do domu. Po drodze zatrzymałyśmy się w Pszczynie, poszłyśmy do Ilonki, trudno uwierzyć , że to już 12 lat.

Pszczyński Rynek, Daisy, kawa, jarmark świąteczny, autostrada, dom… stęskniona Karolcia i stęsknione koty.

Wieczorem niechętnie zaglądam do kalendarza, by spaść z wysoka w poniedziałkowy dół i co widzą moje błyszczące oczy?

Muszę wrócić w prawie to samo miejsce, bo moje zwoje mózgowe zupełnie nie skojarzyły, że w poniedziałek o 9.00 mam rozprawę w Żywcu.

Mogłam zostać, zostać!

Pobudka o 5.30 zgasiła mi wszelkie blaski.

Li.

Przegląd prasy.

W Polsce potwierdzono pierwszy przypadek omikronu. A ile ich rzeczywiście jest? Nie jesteśmy żadną cholerną, zieloną wyspą, epidemia szaleje. Dziś zmarła Alicja Tysiąc, chyba każda kobieta zna jej nazwisko. Ponad 50 dni walczyła w szpitalu z covidem.

W Wielkiej Brytanii spodziewają się miliona zakażeń na dobę!

A co w Polsce?

W Polsce wiadomość dnia: Centralny Port Komunikacyjny powstanie na północny zachód od miejscowości Baranów. Inwestycja zajmie ok. 40 km kwadratowych terenu, na którym znajduje się blisko 20 miejscowości. Dziewięć z nich czeka całkowita likwidacja. Niech ktoś przerwie to szaleństwo!

My przerwijmy to szaleństwo!

Dziewięć wsi do całkowitej likwidacji, a kilkanaście do likwidacji częściowej. Ojcowizny, pola, sady, łąki, polskie wierzby, nad którymi tak lubią się rozwodzić bogojczyźniani patrioci, siedliska zwierząt, dobre ziemie- wszystko do likwidacji. Miliardy złotych wtopione w niepotrzebny Polsce projekt.

Często latam samolotem. Od siebie z domu do lotniska mam 30 minut drogi. Wsiadam i lecę. Moja podróż trwa tyle co: 30 minut drogi, dwie godziny na lotnisku, lot.

Po co to zmieniać? Skrócić podróże pomoże tylko inwestycja w lokalne lotniska. Podróżować przez pół Polski do jakiegoś molocha, jak nie przymierzając w Singapurze, ale bez singapurskich liczb, możliwości i technologii, to katastrofa.

Wszystkie molochy w Polsce mają gliniane nogi.

Li.

W pewnym wieku dorasta się do różu.

Dziś musiałam podjąć akcję samoratunkową, bo kto inny mnie uratuje, jak nie ja?

W prywatnej dziesięciostopniowej skali zagrożenia, po bardzo ciężkim dniu pracy wskazówka drżała między piątką, a szóstką- a to już było za dużo, by pomogła wanna pełna piany czy kubek kawy.

Kupiłam więc buty. Bezczelne. Z ogromną różową podeszwą. Tak brzydkie, że aż piękne. Jak Barbra Streisand.

Dodają mi sporo wzrostu i jeszcze więcej pewności, bo mało subtelnie dają do zrozumienia, że mam w nosie to, co ktoś sobie o mnie myśli.

Różowa podeszwa rulez!

:)

Li.

Środa to przedpiątek.

Szumem ekspresu łamię domową ciszę, zewsząd wyłaniają się zaspane koty.

Ja kawę, one śniadanko, taki mamy układ (o ile kawę chcę wypić w spokoju).

Na zdjęciu: Sasza, Szary i Bobcio

No nic, trzeba witać dzień powstaniem/Lec.

Przynajmniej ja, bo reszta domu śpi. A dom mam pełen, gdzie te czasy, gdy gniazdo opustoszało…

Szkoda mi Gusi, od marca 2020 roku skończyła swoje studenckie życie we Wrocławiu i „studiuje” on line. To jest ma-sa-kra. W październiku tego roku wróciła na studia stacjonarne, ale ciągle ktoś chorował na covid, więc zajęcia były hybrydowe- ćwiczenia stacjonarnie, wykłady on line. Teraz do 10 stycznia 2022 wszystko znowu jest on line. Życie towarzyskie leży. Od marca 2020 pomieszkuje u nas jej chłopak, mam więc synusia i regularnie wyrzucane śmieci.

Karolcia szczęśliwa, bo ma siostrę w domu. Karolcia po kilka miesięcy bywa w Polsce, w kontrakcie ma zagwarantowaną pracę zdalną, więc grzeje się w domowym ciepełku i pracuje. Dla niej układ idealny. Ma koty pod ręką i rodzinę na zawołanie (obiaaaaad :)

Szkoda, że młodość im mija na mieszkaniu z matką, szczęśliwie możemy rozproszyć się po domu, bo czasem się nie da, no nie da!

Hormony, wspólne cykle, biomet niekorzystny, te same geny=mieszkanka wybuchowa.

Ale pełna miłości, wsparcia, przyjaźni i poczucia, że nie jest się samotną wyspą.

Moje córki to moje największe życiowe szczęście, nie wiem czym sobie zasłużyłam.

Li.

Zadbać o dziecko to obowiązek matki.

Zabezpieczyć przed zimą ciepłolubne dwumetrowe drzewko nie jest łatwo.

Ogrzewanie jest bardzo delikatne, tak tylko by złamać zimne powietrze. Namiot jednak chroni przed ukąszeniami mrozu, myślę że moje wiekowe dziecko przeżyje zimę.

Będę go doglądać!

Li.

Gaj zaczyna się od jednego drzewa.

Smog za oknem zjadł mój widok na Kopiec Kościuszki i Lasek Wolski.

Muszę wyjść z domu, a moje pocovidowe płuca protestują, jak żyć?

….

Zimno. Prawdziwe ziuziu, jak mawiała mała Karolcia.

…

Gdy roję sobie marzenia o domu na południu Europy, to zawsze mam swój własny oliwny gaj.

I co? Warto marzyć.

…

Oliwkę w ogrodzie mojego biura posadził mi tego lata człowiek obdarzony wielką zaletą szaleństwa.

Drzewo rośnie wdzięcznie i jak szalone wypuszcza nowe pędy, kryjąc pod nimi smutne kikuty po amputacji potężnych dwustuletnich konarów. Ma niesamowitą wolę przetrwania, uwielbiam je! Jest mi jej żal- że nie stoi na swojej ojczystej ziemi, z systemem rodzinnych powiązań korzeniowych, z palącym słońcem, z suchością gleby, z pachnącym ziołami wiatrem między listkami.

Dbam, bardzo dbam.

Otoczyłam ją kwiatami i miłością, a ten zestaw jest niezawodny.

Stoi pod murem, w zaciszu, ma mnóstwo słońca, nowe znajomości, musimy ją tylko dobrze zabezpieczyć na zimę, nie może marznąć.

Na razie stoi pod namiotem, a w nim ma grzejnik. Serio, serio.

Pokażę Wam zdjęcia!

Li.

Szukam szczepionki na mój kraj.

Zaszczepiłam się trzecią dawką w piątkowy wieczór, sprytnie ustalając sama ze sobą, że jak mnie ma sponiewierać, to w weekend. No i sponiewierało, weekend stracony, ale za to odporność wzrosła.

Nie ustaję w prywatnej krucjacie przeciwko antyszczepionkowcom, łącznie ze zrywaniem kontaktu. W moim wieku mogę mieć luksus wyboru znajomych, im mniej tym lepiej, nie trzeba pamiętać tych wszystkich imion.

Ponieważ od pewnego czasu pielęgnuję w sobie pozycję kwiatu lotosu na spokojnej tafli jeziora, to starannie unikam osób których światopoglądowa agresja burzy mój spokój i dystans do świata.

Nie da się jednak zupełnie odciąć od przerażającej rzeczywistości, nawet nie chcę się odcinać, bo chcę pielęgnować w sobie bunt przeciwko złu.

Intensywnie myślę o ludziach na wschodniej granicy naszego katolickiego kraju.

Myślę o kobietach, dzieciach i tych nieszczęsnych mężczyznach, którzy mają najmniejsze szanse na współczucie. Pamiętacie ten tekst Roberta Górskiego z Kabaretu Moralnego Niepokoju? – „Nie każdy muzułmanin jest terrorystą, ale każdy terrorysta jest muzułmaninem”. Wtedy to było śmieszne.

(Tja, oczywiście terroryści nielegalnie pchają się do nas przez bagna i Bug, ciemny lud to kupuje).

Myślę o zagubionej dziewczynce. O jej rodzicach. O ludziach, których oszukano na życiu.

Jestem szczęściarą, bo siedzę na własnej kanapie, jest mi ciepło, pod ręką mam filiżankę z kawą Bali Paradise, nie mam większych problemów, jestem prawie zdrowa, nikt mnie nie upokarza, nie bije, nie niszczy. Zalewam swoje sumienie strumyczkiem pieniędzy do walczących z bezdusznym systemem organizacji pomocowych.

Tak, rozumiem ochronę granic. Tak, wszystko rozumiem.

Nie rozumiem tylko dlaczego nie można tym ludziom pomóc w ramach zwykłego człowieczeństwa.

Li.

Cześć i czołem!

Pytacie co u mnie. Odpowiadam więc zbiorowo:

To zdjęcie z lipca. Poleciałam z Gusią do Apulii, wypożyczyłyśmy auto i przez tydzień jeździłyśmy po włoskim obcasie, było wspaniale.

Na tym zdjęciu nie mam już ok 70% włosów. Trudno w to uwierzyć, ale łysiałam w tempie błyskawicznym. Telogenowe łysienie pocovidowe, ot nowa jednostka chorobowa i oczywiście dostałam ją w pełnym zestawie, u mnie zawsze życie na krawędzi. Tak, cieszyłam się że żyję, ale jednak miałam spore pretensje do losu. Szczęśliwie udało mi się włosy odzyskać, teraz mam krótsze, ale są zdrowsze i co ciekawe- mam dużo mniej siwych. Zaprawdę powiadam Wam-siła wcierek i Kerabione dwa razy dziennie.

Żyję, żyję. Cieszę się. Szczepcie się. Ja już po trzeciej dawce.

A z rzeczy mniej ważnych niż życie- same zmiany. Przez jedne usycham z różnych tęsknotek, przez drugie pędzę do przodu, przez trzecie kupiłam sobie auto z automatem (a lata całe przed tym się broniłam, głupia).

I jeszcze weselne zdjęcie sprzed trzech miesięcy, włosy jeszcze nie takie jak trzeba, ale za to moje dziewczyny dały czadu:

Skończyłam lat 54. 54, 54, 54.

Wcale mi się to nie podoba, ale tym bardziej mam ochotę jeszcze bardziej, jeszcze mocniej, jeszcze piękniej żyć.

Ściskam wszystkich życzliwych,

Li.

Czarny humor w najlepszym wydaniu.

Kara została uśpiona i postanowiłyśmy poddać ją indywidualnej kremacji, tak by urna z prochami (dostarczona przez kuriera), mogła spocząć w ogrodzie (wersja forsowana przez Karolcię, by urna z Karą stała na komodzie jakoś do mnie nie przemawia. Wystarczy przecież jeden ruch kociego ogona i…)

Zgodnie z umową, kremacja miała nastąpić w ciągu kilku dni.

Zniecierpliwiona długim oczekiwaniem na informację, dzwonię do przedstawiciela Animal-Parku:

-Dzień dobry, czy może mi Pan powiedzieć, kiedy nareszcie zostanie skremowany mój pies? Moje córki rozpaczają, że marznie w chłodni (co będę tłumaczyć, że córki dorosłe)

– Dzień dobry, dzień dobry, to proszę uspokoić córeczki, że piesek będzie skremowany jutro i będzie mu już bardzo cieplutko.

No padłam!

Li.

Antyszczepionkowców mój rozum nie ogarnia.

To nie miał być pamiętnik z lazaretu, ale jedną historię muszę opisać, bo być może uratuje komuś życie.

Leżałam na sali ze starszą kobietą, jej jedyna córka mieszka w Szkocji.

Córka jest antyszczepionkowcem i namówiła leciwych rodziców by się nie szczepili.

Pierwszy zachorował ojciec, po kilku dniach zmarł.

Matka też zachorowała, ale miała więcej szczęścia- przeżyła.

Córka dzwoniła do leżącej w szpitalu matki po 10 razy dziennie, płacząc, rozpaczając, obwiniając się…

Tak, że ten…

Ale dziś jest piękna niedziela!

Li.

Powrót do (niedalekiej) przeszłości.

Trzy miesiące temu zdałam sobie sprawę z delikatności/kruchości/mgnienia/błysku/bańkomydlaności istnienia.

Byłam przekonana, że umrę.

Myślałam o zostawionym bałaganie w szafie, rozgrzebanych sprawach i nie spłaconym kredycie.

Myślałam o moich dziewczynkach, nie czy, ale jak dadzą sobie radę beze mnie.

I co na mój stały brak zrobią koty?

Trawiony szalejącą gorączką umysł przez kilka dni imaginował przy moim łóżku postać mojego ojca,

czarną materię bez kształtu, ale z jego sercem.

-Dżordż, tylko mnie nie zabieraj! – prosiłam.

Były tragikomiczne momenty: gdy powiedziałam Mamie, że czuję i widzę ojca, to zainteresowało ją tylko to w co był ubrany.

Na wieść, że trafiłam do szpitala Mama zareagowała tekstem: opłać mi wszystkie rachunki, bo jak będziesz leżeć pod respiratorem, to mi wszystko odłączą i co ja zrobię (ogólnie nie było mi do śmiechu, ale to mnie rozśmieszyło do łez, miałam po co żyć!).

Najgorszy moment?

Trzy godziny z czarnym workiem pełnym mojej sąsiadki ze szpitalnej sali, nagle przestała oddychać i poprostu umarła.

Nie było pudrowania rzeczywistości: ciało w czarny worek, dezynfekcja, czekanie na karawan.

Na trzy godziny 20 cm od moich stóp szpitalne łóżko zamieniło się w katafalk, na którym stygło ciało żywej przed chwilą kobiety.

A ja podpięta do kroplówki mogłam tylko zapłakać, jak rasowa płaczka, choć bezgłośnie, bez zawodzenia.

Najlepszy moment?

Gdy szczęśliwa i słaba jak nigdy w życiu, wyszłam na świat z wypisem ozdrowieńca i przed wejściem do szpitala czekała na mnie Gusia z kubkiem kawy z Cafe Lisboa.

Życie zaczęło powoli płynąć w moich żyłach, żmudnie wypierając chemiczne koktajle, w końcu przyszedł dzień gdy poczułam wiosnę.

I nie, nie można przy mnie mówić, że covidu nie ma. Mam wtedy mordercze myśli.

Nie było to karetki i miejsca w szpitalu.

Gdyby nie ludzie dobrej woli i z-n-a-j-o-m-o-ś-c-i, to już bym nie żyła.

Bo w naszym kraju trzeba załatwić sobie nawet możliwość dalszego życia.

Szczepcie się, nie czekajcie, nie słuchajcie bzdur.

Na moich oczach zmarło kilka osób, na całym oddziale kilkanaście.

Młodych, starszych i starych. Ta choroba nie ma litości i uderza bez konkretnej przyczyny.

Zaraziłam Gusię, ku mojej uldze przechorowała w miarę lekko.

Karolcia miała wielkie szczęście- na 3 dni przed moją chorobą zaszczepiła się i miała tak silny odczyn poszczepienny, że przeleżała w łóżku 3 dni, dokładnie okres w którym nie wiedząc o tym, siałam wirusy.

(Prawie się nie widziałyśmy, błogosławieństwo dwupoziomego mieszkania).

Moje córki przez dziewięć dni choroby w domu zapewniły mi taką opiekę, czułość i troskę, że jestem szczęściarą.

Gdy trafiłam do szpitala to codziennie miałam od nich przesyłki, zawsze świeże ciuchy, pokrojoną marchewkę, cytrynę i imbir, choć nie chcecie wiedzieć, co powiedziałam na widok herbatki napotnej „Malina z lipą” przy 40 stopniach gorączki, haha.

Żyję. Po trzech tygodniach pierwszego w życiu L4 doszłam do minimalnego poziomu dawnej siebie.

Nie chcę zapomnieć tego koszmaru, bo dostałam nauczkę i ogromne pole do uprawiania refleksji.

Li.

Wybór tytułu po roku milczenia nie wydaje mi się istotny.

Żałuję, że nie pisałam. Bo pozapominałam swoje życie.

Dziś uśpiłyśmy naszą Karę. Była z nami 17 lat i 4 dni.

Ostatnio nie jest mi do śmiechu.

Przeżyłam covid w szpitalu.

A poza tym same straty. Niematerialne.

Czyli nie do odrobienia.

Li.

Bellum omnium contra omnes.

No cóż… i jest jak zwykle.
Nawet nie jest mi smutno, spodziewałam się takiego wyniku.
Ale rośnie we mnie strach przed przyszłością.
Szkoda mi dzieci.
Z moją matką mam kontakt szczątkowy.
Poziom jej zawziętości i uwielbienia dla Dudy i PiS-u
przekracza wszelkie granice tolerancji
i tak daleko przesunięte więzami rodzinnymi.
W tym roku mama kończy 76 lat i nie szkoda jej życia
ani naszych relacji.
No cóż…
(Udam się na wewnętrzną emigrację, póki co).
Cieszę się, że kilka lat temu zrezygnowałam z tv.
Słowo czytane w drodze do serca mimo wszystko łagodnieje.
Obrazy brutalnie wbijają się wprost.

A co na to Lec?
W piekle diabeł jest postacią pozytywną.
Li.

Trza głosować!

Dziś nie mogę nie napisać o niedzielnych wyborach.
Wszystkich namawiam, proszę
i nawet posuwam się do silnych nacisków,
by szli na wybory i GŁOSOWALI.
Na kogo?
Najbardziej to na Trzaskowskiego,
ale jeżeli ktoś ma alergię na PO
i nie pomaga mu wypicie szklanki wapnia,
to w pierwszej turze niech zagłosuje na Hołownię,
albo na Kosiniaka-Kamysza,
byle nie na tego pajaca- Sami-wiecie-kogo.
(Namawiałabym i na Biedronia,
ale mnie totalnie rozczarował, picuś-glancuś).
Dlaczego nie na pajaca?
Bo chcę by Prezydentem mojego kraju był dorosły człowiek,
a nie ciągle dojrzewający chłopiec.
By stał, a nie klęczał.
By miał ponadprzeciętną inteligencję,
a nie dryfował w okolicach inteligencji niskiej.
By przestrzegał prawa i Konstytucji.
By mówił, a nie histerycznie piszczał.
By nie dzielił.
By nie grał na najniższych instynktach.
By się nie podlizywał.
By miał swoje zdanie, wizję i empatię.
By…
Długo by wymieniać.
W niedzielę rano pójdę do kamienicy obok i oddam swój głos.
Z mojego domu będą trzy głosy.
A ile z Twojego?

Co na to Lec?
Od słowa „lud” są dwa przymiotniki: „ludowy” i „ludzki”.
Li.

Ból własnego nieistnienia/Lec.

Żałuję, że przestałam regularnie pisać.
W moich wspomnieniach robi się coraz ciemniej, umykają mi wydarzenia,
(nie)codzienności, impulsy, pulsy i spotkania,
nagłe chichoty losu, czasem ironiczne, czasem tragikomiczne,
ale zawsze dające okazję do podskoku powyżej codziennej rutyny.
Dzień za dniem rzeźbi moje własne koryto strumienia życia,
czuję (samo)deficyt wody, moje źródło zaczyna coraz wolniej bić.
Nie, jeszcze nie umieram, ale już wiem, że umrę.
W wieku trzydziestu lat o tym nie myślałam.
W wieku czterdziestu lat miałam swoje pięć minut szaleństwa.
Teraz w latach pięćdziesiątych mojego życia nie mam wielu rzeczy,
których niegdyś pragnęłam, ale nie mam poczucia ich braku.
Czasem tylko poparzy mnie swym dotykiem
jakaś nagła tęsknota z przeszłości.
(Prawdziwa tęsknota jest gorąca, gdy stygnie, to znika).
Sama przed sobą próbowałam dociec dlaczego porzuciłam swoją Li,
samą siebie, mnie od środka, porządkową moich myśli,
pamiętnikarkę mojego życia,
wojowniczkę w ostatecznie nieważnych internetowych wojenkach,
inicjatorkę wydarzeń, przekaźnika własnych tajemnic,
powierniczkę braku snu,
pilnowaczkę wiecznej dziury w sercu,
szczęśliwą, nieszczęśliwą, zranioną, uleczoną, bezczelną,
miłą, niemiłą, ech…

Czuję, że muszę wrócić, bo ja bez Li jestem uboższa.
Li to ja.
A co na to Lec?
Przeszłość trzeba ciągle ewokować, przyszłość sama przychodzi.
Li.

Jest dobrze, dawno nie było tak dobrze.

 

Wróciłam.
Szczęśliwsza i wyluzowana.
Na lewą rękę założyłam bransoletkę z napisem „no stress”.
I tak właśnie będzie.
Karolcia parę minut temu wylądowała w Manchesterze.
Koniec lata.
Ale początek jesieni, a kto by nie kochał jesieni?
Li.

Mija, nieubłaganie mija.

Brakuje mi czasu, jak zrobię jedno, to nie tykam drugiego,
trzecie i czwarte też leży. Jak żyć? I kiedy żyć?
Wszystko robię w pośpiechu, nie piję już rano kawy na tarasie,
tylko piję ją po drodze do pracy, idąc z kubkiem w ręce.
Świat zwariował, a ja wariuję razem z nim.
Żyję nie tak jak chcę, a chcę przecież tylko dolce far niente.

Jestem zwyczajnie zmęczona.
Zmęczenie mnie kocha miłością zaborczą- a to mocno ściśnie moje gardło,
a to połomocze w sercu, a to skurczy mi łydki brakiem magnezu.
Czuję je przy sobie, na sobie i w sobie.
Wnika wszędzie, jak wyszkolony na Kamasutrze nienasycony kochanek.
Patrzę w lustro i widzę jak rzeźbi mi twarz.

Dlatego jutro wyjeżdżam.
Boję się, bo dawno nie wyjeżdżałam na całe dwa tygodnie.
Nie wiem, jak dam sobie radę bez pracy, wibrującego telefonu,
mimo wszystko uporządkowanego chaosu, niespodziewanych zdarzeń,
dramatycznych zwrotów akcji, komedii małżeńskich i stresu.
Mam zamiar spróbować pobyć na „prawdziwych wakacjach”,
gdzie słońce, ocean, palmy i 15 zł za minutę rozmowy.
Zabieram książki i moje dziewczyny.
(Oby jednak nie trafił mnie szlag.
Dla mnie wakacje to zimny łokieć, piasek w zębach, przygody i droga).
…
Tydzień temu wróciłam z Abruzji, byłam z Gusią i Karolcią,
cztery dni jeżdzenia po włoskiej prowincji,
po Apeninach, po Via Adriatica, było cudnie!!!
Pusto, bezludnie, klimatycznie.
Zobaczcie zdjęcia na Instagramie:
https://www.instagram.com/futurelennon/
https://www.instagram.com/ilikemyteaquitemilky/

Li.

Pokój księżniczki, cz. 2.

Po wstępnej awanturze („Zrobiłaś mi pokój księżniczki, nikogo tu nie zaproszę!!!) Gusia zapełniła półki swoimi rzeczami, porozkładała książki, kosmetyki i zdjęcia, oswoiła pokój na tyle, że nawet go polubiła.
Złote motylki w ciemne, zimowe wieczory subtelnie błyszczały, a złote pasy na szafie dzieliły na przyjazne części jej wielkie białe drzwi.
„Pocałunek” Klimta na drzwiach łazienki nadawał szarmu i podnosił poziom piękna, a porcelanowy kubek z Adele Bloch-Bauer przypominał dom
(bo to mój własny był, najulubieńszy).

Pokój zaczął być odwiedzany, szczególnie często przez pewnego K., podobno wielbiciela moich złotych motylków (czego się nie mówi dla zdobycia sympatii:))
Dziecko się zakochało, ale to już zupełnie inna piękna historia.

nor

Od października nowe wyzwanie, bo i nowy pokój w nowym akademiku.
Pokój jest większy, lokalizacja lepsza, a cena niewiele wyższa.

Zdjęcia tradycyjnie beznadziejne, choć to jedno się u mnie nie zmienia!

Li.

Pokój księżniczki, część 1.

Naprawdę trudno racjonalnie wyjaśnić moje długie milczenie.
Działo się przecież tak dużo,
miałabym o czym pisać, ale może było tego dużo za dużo?
Ile można kipieć na pełnym ogniu?
Ostatnio preferuję takie wolne pyk-pyk, życiowe sous-vide, dojrzałam, ot co!
(Ale w głowie ciągle maj).
Muszę pisać, bo zapominam, a chcę pamiętać.
Najpierw więc zaległość, obiecałam we wrześniu- ot, nic istotnego, ale ta radość z urządzania pokoju Gusi w akademiku we Wrocławiu, podlana łzami z powodów oczywistych (dziecko mnie opuszcza!!!)… uczucie bezcenne.
Przy okazji nie da się nie wspomnieć, że Młodsza zaliczyła pięknie letnią sesję i ma do października wakacje, to zupełnie nie moja krew, to geny ojca…:)

Pokój  w prywatnym akademiku tchnął beznadzieją, chłodem, bezosobowością i ewidentnie miał zadatki na przyczynę tęsknoty za domem i depresji.
Na 16 metrach kwadratowych zmieściła się kuchnia, łazienka, przedpokój, gabinet do pracy i sypialnia.

A te żółte kwadraty na szarej wykładzinie, ech…








Miałam dwa wolne dni, Guśka była na wakacjach.

Cdn.
Li.

Bumerang to moje drugie imię.

Są takie dni w życiu kobiety, gdy niczego się nie spodziewając, dostaje tak dużo!
…
Nie wiem, czy ktoś z Was pamięta mojego pierwszego bloga, na Interii.
Myślałam, że go bezpowrotnie straciłam,
bo okazało się, że Interia zlikwidowała platformę blogową,
a sam termin likwidacji jakoś mi umknął.
Potem już były wiecznie zamknięte drzwi.
Napisałam nawet do Interii maila z zapytaniem
czy mam szansę odzyskać dostęp do „Licencji na bloga”,
ale odpowiedź była odmowna.
Trudno było pogodzić się ze stratą wspomnień,
których nie da się odzyskać,
ani zastąpić.
A tu… nagle… dziś…mail:

„Szanowna Pani Licencjo!
Czy pamiętasz, jak kiedyś bawiliśmy się w bloogi? Jak niejaki
Konstatanty próbował smażyć placki według twoich przepisów?
Porzuciliśmy to pisanie, każde w swoim czasie, do czegoś na pewno się
przydało, patrzę na to wstecz i próbuję zrozumieć, kim byłem.
Niepotrzebnie.
Mam nadzieję, że u ciebie dobrze, a nawet lepiej.
Nie uwierzysz, ale są ludzie, którzy marnują prąd, żeby zasilać nimi
dyski z przeszłością internetu. I że nasze teksty tkwią tam, jak
jakieś kapsle po piwie zatopione w bursztynie…
https://web.archive.org/web/20100913071709/http://licencja.blog.interia.pl/
Pozdrów Kraków

kiedyś Konstatanty Żyzymor”

No to wracam. To znak:))

Li.

Smutno, smutno mi.

Obudziłam się o piątej rano i w ciemności,
jeszcze bezbronną dopadła mnie świadomość,
straszna świadomość, że dziś jest ten pierwszy dzień,
gdy nieodwołalnie zostałam sama.
Karolcia wyleciała wczoraj do Manchesteru,
a Gusia pojechała do Wrocławia.
Obecność Karolci przez ostatni miesiąc
jakoś osłabiła siłę rażenia tego pierwszego dnia października,
było dużo zamieszkania, harmider, ciągły ruch,
tak uśpiła się moja czujność i dziś nie byłam przygotowana.
Smutno, cholernie mi smutno.
Nie dlatego, że ich nie ma w domu,
ale dlatego że ich powroty do domu
to już nie będzie zwykły powrót z wakacji na stałe.
Tak, tak, wiem, ta cholerna pępowina i dodawanie skrzydeł
i dzieci się chowa dla świata,
i co tam jeszcze… tak, ja przecież to wszystko wiem.
Ale nie wie tego ta moja tęsknota,
tępa dzida której nie da się racjonalnie niczego wytłumaczyć.
Pies osowiały, koty zdezorientowane,
wsadziłam jeden kubek i talerzyk do pustej zmywarki.
***
Nie pisałam, bo nie miałam czasu.
Moje dziewczyny jakoś tak są bardzo czasochłonne.
A działo się dużo, oj dużo.
Dzień przed wyprowadzką Gusi do Wrocławia
pokłóciłyśmy się wszystkie trzy tak bardzo,
że one nie miały już matki,
a ja córek i oczywiście każda z nas
w tej właśnie chwili w to właśnie wierzyła.
Przy czym dodać należy,
że zaciekle zwalczające się obozy były dwa- ja i one.
(Niestety, wpajając w moje córki przekonanie,
że mają być dla siebie oparciem i ostoją w życiu
sama podcięłam swój własny konarek,
bo jak jedna stoi w opozycji do mnie, to druga natychmiast jej broni,
a kto ma bronić mnie przeciwko nim?)
Pogodziłyśmy się w czasie pozwalającym na zachowanie godności,
czyli niemal bezwłocznie.
Kłótnia stulecia oczyściła napiętą atmosferę,
każda z nas przeżywała wyjazd Gusi,
a jak nie wiadomo
o co chodzi, to właśnie o to chodzi.
Guśka na razie stawia się w domu na każdy weekend do poniedziałku,
liczba jej wrocławskich znajomych lawinowo rośnie,
jest zadowolona i widzę, że jej się to studiowanie podoba.
(Studia jakby nie dały jeszcze o sobie znać).
A ja miałam mnóstwo radości urządzając jej ciepłe gniazdko,
choć musiałam się na początku zmagać z oporem materii
( -Mamo, robisz ze mnie księżniczkę!
– A co, nie jesteś? ).
***
Potem dodam parę zdjęć, przed i po.
Ciężko było zniwelować efekt nijakiej łazienki
i wściekle żółtej rolety w oknie, nie wspominając
o żółtych kwadratach na szarej wykładzinie.
Ale myślę, że się udało.
Jeżeli ktoś myśli inaczej,
to przecież mu nie zabronię:))
Ale niech pamięta- w ścianę nie można było wbijać gwoździ,
a odkrycie świata gwoździ bez wbijania jest jeszcze przede mną.
Na razie miłego dnia,
spróbuję ukoić się kubkiem latte
i wtulaniem w kocio-psie futerka.
Li + B